37 months na kami. Yiiiiii! Ambilis. Parang kelan lang daw sabi nila. Pero sa span na yun, pareho pa rin yung effect nya sa 'kin. Lagi pa ring may nilu-look forward na event-- the usual man o extraordinary. Nakaka-excite pa rin yung mga coffee date, basketball game, at movie marathon plan. Ina-anticipate ko pa rin ang weekend at sleepover. Nakaka-tense na nakaka-stimulate pa rin mag-isip ng gift o surprise. Nakakakilig pa rin yung impromptu visits o pa-sweet na line. Aside from those things, syempre may struggle din paminsan minsan. Nawawala sa isip mag-text (parang kagabi-- sorry talaga), nagkakasabay ang stubborness o kaya init ng ulo, nagiging selfish ng onte, di nagtutugma ang ilang perspectives, di nari-reconcile agad yung ibang personal differences, at iba pa. But at the end of the day, kami pa rin. Nari-resolve kung ano man yung issue, which we usually finish off with a hug. Yung mga non-negotiable, non-negotiable pa rin. Kami-- eh di kami pa rin.
*****
May mga nagtatanong kung kelan na. We'll get there. OK? Sabi nga ni broe, we're "mutually marred". Ah, very well said. =)
Happy 37th nung 9, buddy ko. Mi luv yah. *kugos*
No comments:
Post a Comment