Under the Smoke of Capri

Last night, I was trying to find a safe place again, a place where I could hide and have a temporary peace of mind. But I failed. Instead, I found myself crying slowly. Too afraid to something I didn't even know. Or perhaps it wasn't fear that I felt. Maybe it was more than that. Maybe it was pain. Maybe I was hurt. Maybe I am hurt.

Sometimes, I don't understand myself anymore. One moment, I have this drive to do anything, to talk to someone, to feel free. The next moment, I become oversensitive and vulnerable. Then, I gradually lose focus on what I've been doing. And that's the time when I hate myself. It makes me feel that I am weak. That I am alone. That people changed. But I am not weak. Neither I am alone. And I do not want people to change. Whenever I think about these thoughts, my heart disintegrates into pieces--- bit by bit.

Kaibigan Pasindi Naman

"Nagbibilang ka na naman. Para saan ba yang countdown mo?" Tinanong kita nun pero ngumiti ka lang. Ni wala kang sinabi kahit ano. Pansin ko lang-- para atang lutang ka nitong mga nakaraang araw. Pero yun nga eh, di ka naman nagkukwento. Gustong-gusto kong malaman kung bakit. Pero naaalangan naman akong magtanong. Bakit? Sino ba ko sayo, di ba? Minsan dumating ka na mugto ang mga mata mo. Di ko alam kung ano yung sasabihin ko o may dapat ba akong sabihin. Nasasaktan din ako pag alam ko na nasasaktan ka. O sige, korni na kung korni pero totoo.

Di ka na tulad ng dati. Lam mo yun...yung palabiro. Palatawa. Easy-go-lucky. Optimistic. Secured. Ngayon, parang reserved ka na sa lahat ng bagay. Laging on-guard. Bumalik ka na naman sa yosi. Gusto kitang pigilan, pagbawalan. "Masama yan sa health," minsang muntik ko nang masabi sayo ng pabiro. Pero yun na nga, sino ba naman ako sayo para magbawal.Kaya ayun, napayosi na lang din ako. Dinamayan na lang kita. Eh pano, yun na lang ata yung magagawa ko. Isang sindi mo ng yosi, isang buga ko sa nauna ko pang stick. Di ko gusto yung
lasa, pero sige lang. Para kasing napapakwento ka habang umiiksi yung hawak-hawak mo. Kaya ako naman, hithit-buga na lang.

Anlaki pala ng problema mo. Di ganoon kasimple. Hindi nga nila maiintindihan kung di sila makikiyosi sa'yo. Hindi ko nga alam kung anong sasabihin ko sayo nung magkwento ka. Natakot ako. Baka magkamali ako ng payo. Kaya isa lang yung nasabi ko ---yung pinakatanga at pinakamababaw na atang payong narinig mo--- "Gusto mong bang umiyak? Lika dito..."